W 2010 roku badania koncentrowały się w zachodniej części cmentarzyska. Przekopano około 84 m2 powierzchni. We wszystkich wykopach zachowały się pozostałości nakrywającego nekropolę tzw. bruku w postaci pięciu warstw kamieni. W miejscach skąd kamienie zostały wybrane zalegała przemieszana ziemia, w której znajdowano resztki pochówków zniszczonych przez przypadkowych znalazców.
W tym roku zarejestrowano 40 ciałopalnych grobów kultury łużyckiej, pochodzących głównie z IV i zapewne początków V okresu epoki brązu (1000-800 p.n.e.). W dolnej warstwie bruku lokowane były groby zbiorowe z glinianymi naczyniami-popielnicami i niewielkimi naczyniami towarzyszącymi, tzw. przystawkami (Zdjęcie 1). Pozostałe pochówki były zakopane w piasku poniżej bruku.

W 25 grobach szczątki zmarłych razem z resztkami stosu ciałopalnego wsypano do jam wykopanych w ziemi (Zdjęcie 2). Odkryto 10 grobów popielnicowych, na ogół w obstawach kamiennych: 7 pojedynczych, 2 podwójne oraz wyjątkowy grób z umieszczonymi na trzech poziomach czterema popielnicami, wyposażonymi w co najmniej cztery przystawki (Zdjęcie 3). Naczynia towarzyszące pochówkom umieszczono także w dwóch grobach pojedynczych (Zdjęcie 4). W kamiennej skrzyni (trzeciej już na stanowisku) został złożony pochówek w pojemniku organicznym (Zdjęcie 5).

Blisko połowa grobów była wyposażona w drobne wyroby krzemienne.
Kilkakrotnie natrafiono na leżące luzem w piasku naczynia, rozbite w czasach użytkowania cmentarzyska. Jedno z nich - duży kubek - zapewne nie przypadkiem znajdowało się tuż obok kamiennej obudowy grobu popielnicowego (Zdjęcie 6).

Badania były finansowane przez Państwowe Muzeum Archeologiczne w Warszawie i Mazowieckiego Konserwatora Zabytków w Warszawie.