Zbiory Działu Archeologii Bałtów pochodzą z ziem bałtyjskich
z czasów od wczesnej epoki żelaza po średniowiecze i okres nowożytny, tzn. od
około V w. p.n.e. do XVIII w. Bałtowie zamieszkiwali południowo-wschodnie wybrzeża
Bałtyku na wschód od dolnej Wisły aż po Dźwinę. Spośród licznych plemion bałtyjskich
do dziś przetrwali jedynie Litwini i Łotysze. Zbiory obejmują materiały z osad,
grodzisk i cmentarzysk plemion pruskich i jaćwieskich z Mazur i Suwalszczyzny
oraz plemion letto-litewskich ze środkowej i wschodniej Litwy i Łotwy. Zabytki
te pochodzą z badań archeologów polskich, prowadzonych od końca XIX w. po czasy
współczesne. Ponadto w zbiorach Działu znajduje się kolekcja Tyszkiewiczów z
Łohojska, obejmująca zarówno materiały bałtyjskie, jak i te pochodzące z pogranicza
bałtyjsko-słowiańskiego.
Do szczególnie interesujących należą zespoły z cmentarzysk z późnego okresu
wpływów rzymskich i wczesnego okresu wędrówek ludów (tj. II-V w. n.e.) ze Szwajcarii
i Netty na Suwalszczyźnie oraz litewskich cmentarzysk w Sudacie (obecnie Sudota)
i Mieżanach (obecnie Mezionys). Do unikatowych znalezisk należy importowana
brzytwa rzymska z Netty, jedyny tego typu zabytek z terenu europejskiego Barbaricum.
Wśród materiałów wczesnośredniowiecznych zwraca uwagę bogaty zespół ozdób brązowych,
w tym zawieszek i krzyżyków z emalią, z jaćwieskiego grodziska w Jeglińcu oraz
liczne ozdoby, broń i naczynia z kilkudziesięciu zespołów grobowych z ciałopalnego
cmentarzyska w Żwirblach pod Wilnem (obecnie Zvirbliai).